Eski musikiciler ana makamlar olarak ele aldığı 12 makamı kabul etmişlerdir. Bu suretle makamlarımızın burçlara izafe edildiği, daha geniş anlamda, musikimizin ana unsurlarının tabiattan alındığı açıkça anlaşılmaktadır. Hatta, büyüklerin, makamlarımızın günün değişik zamanlarında icra edilmesinin etkili olduğunu, bu süre içinde icra olunan makam ve eserlerin bedii zevklere çok daha fazlasıylahitab edeceğini bile inceledikleri anlaşılmaktadır. Türk musikisinin tabiatla bu kadar yakınlık kurabilmesi hiçbir musikide yoktur; bu imtiyaz yalnız Türk musikisine nasip olmuştur, diyebiliriz. Bedr-i Dilşad, Edvâr-ı Makamât isimli musiki kitabında günün hangi zamanları boyunca hangi makamlarımızın icra edilmesinin en uygun olduğunu verdiği şu örneklerle açıklamaktadır:
a) Subh vaktinden (şafak sökme zamanı) kuşluk zamanına kadar: Kûçek, Hüseynî, Uşşak, Hisar, Muhayyer, Neva makamları,
b) Kuşluk vaktinden ikindiye kadar olan öğle vaktinde: Segâh, Irak, Nihavend, Hümayun gibi makamlar,
c) ikindi vaktinden yatsıya kadar olan akşam vaktinde: Isfahan, Bûselik, Karcığar, Rehavî gibi makamlar,
d) Yatsıdan subh vaktine kadar olan sürede: Rast, Şehnaz, Bestenigar, Pençgah, Rahatü'l-Ervah gibi makamlar.
Diğer taraftan, bugün dahi kabul edilen "musiki ile tedavide makamlarımızın kullanıldığı, ruhi ve bedeni hastalıklara sahip olan hastaların bu tür tedavi ile rahatladığı ve sağlıklarına kavuştukları tıp literatüründe işlenmiş. Hatta, bu tür tedaviyi ilk uygulayanlar da Türkler olmuştur.
Hızır bin ABDULLAH ın yaptığı bütün bu açıklamalar makamlarımızın sun'î bir yapı ve karaktere sahip olmadığını, tabiattan alındığını ve Türk musikisinin evren kanunları içinde oluştuğunu göstermesi bakımından çok önemlidir .
Türk musikisinin bu yapısı itibarı ile bir ruhu vardır .Bu ruha vakıf olanlar bir icracının o ruha sahip olup olmadığını kolaylıkla algılarlar .Buna Türk müziği duygusu da denilebilir.